“alleen al omdat ze belachelijk goede foto’s maken”
Genieten wanneer het kan
In de rollercoaster van excited new stuff en een school mojo van twee weken achter elkaar trainingen, bevind ik mezelf in een actieve mood. Tegen het hyperactieve aan. Op de vrijdagmiddag zelfs nog, ga ik als een wervelwind door mijn opdrachten heen en rol ik door naar de vrimibo. Dat ene drankje was gezellig en smaakt naar meer. Met een telefoon vol opties en lekkere muziekjes krijg ik een golf van gezelligheid over mij heen. Sure, die Gers Pardoel met zijn Vodka Vidodido brengt mij ook op ideetjes. Maar het is Manyee die het enthousiasme er tegenaan gooit. Tijd voor een dansje.
Met een coupe a la wild hair don’t care, trek ik mijn hakken aan onder mijn faux leather skater skirt. Lang geleden dat ik op hakken ben uitgegaan en eerlijk gezegd is het nogal wennen om weer met die benen onder de winterjas op hakken door de straten van Amsterdam te wandelen. Gelukkig heeft mijn partner in crime een zelfde struggle.
Na een drankje in Blinq, rollen we door naar de Jimmy om een paar dansjes en drankjes te doen. Een hoop gezelligheid en een bunch of blurry foto’s brengen ons om half 5 naar de auto. In de auto begint een kleine recap discussie, van de foute verzoekjes om even te dansen met een jarige gozert, tot de Johan die Jelmer heette en zijn A game opzette, tot de te kleine mannen tot aan de craziest dance moves… en verder komen we niet. Gezellig als ik ben, val ik in slaap en wordt ik pas wakker wanneer ze op de rem trapt omdat ik al thuis ben. Sorry!
Met een grijns op mijn gezicht word ik al om half 11 wakker. Tijd voor een gymsessie. Met nog een flinke doses adrenaline in mijn body ga ik als een wandelende tak door de gym heen met mijn mindset op gespierde armen. Klein side effect dat ik me net als de ongetransformeerde superworm Jim moet dwingen om zelfs maar te rennen de op loopband.
Trots dat ik toch mezelf tot een personal bootcamp heb verzet, ligt Manyee nog knockie. Met nog een hele middag voor me, ga ik nog even op stap met mijn zus. Uiteraard nieuwsgierig naar alle stories van afgelopen nacht.
In de auto betrap ik mezelf erop mee te dansen met de radio. Het appje van Manyee komt dan ook als geroepen. “Nog een dansavondje? Op sneakers?” YES YES YES!
In mijn skinny met pocahontas hairdo stappen we in de ene rij na de andere rij. Club in, club uit. Van trouw, naar escape, naar air met een giechelende Geza langs de rij, tot een bakje noodles at midnight om de avond toch nog af te sluiten met een dansje in de Jimmy.
Hammered, spierpijn en vermoeid zit ik daar dan. Om half 11 aan het ontbijt om vervolgens door te gaan naar een familiebezoekje. Met kleine kinderen. Met 4,5 uur slaap. Why? Omdat ik die rijsttafel van mijn tante niet wilde missen natuurlijk. Heerlijk zo een weekend. Niets genieten nu het nog kan, maar wanneer het kan. “ We are only Young, if we seize the night”
Appeltjes van oranje
De enige felle kleur, geimporteerd vanuit Spanje in deze grauwe donkere tijd van het jaar. Een reden om het te eten, verder dan het gepaste seizoen?
Well, wist je dat het eten van een citrusvrucht na het eten, de spijsvertering bevordert. Sure, je kan ook een glaasje cointreau nemen, want dat verlicht ook. Maar we denken in the healthy aspect.
Daarnaast kun je wel een boost vitamine c gebruiken voor net dat beetje extra energie. Ik zeg, get in u orange!
Inspirational monday
Yoghurt Barn
Een dagje school over persoonlijke effectiviteit in een ruimte, 6 uur tussen mensen zonder zelfbewust zijn. Tja. Weg blenden is geen optie. Meegaan met de flow in onzekerheid om niet op te vallen. Nope neither. Het blijft wel een kunst om niet deze dag niet te tillen en ook de innoverte mensen zich te laten uiten.
Een vermoeiend dagje. Een traktatie van mijn nicht op een frozen yoghurt uit de tip van Sanne was dus zeer welkom. Even smulle van de ijskoude traktatie met vers fruit en koekjes. Weer helemaal happy to go, al weet ik niet of het door de gezellige kerstversiering in Utrecht of door de suikers uit de koekjes kwam.
Wear it a different way, crocodile
What’s in a name
Hoogverraad, mijn eigen telefoon erkend mijn naam niet. Zucht. Hoe vaak moet ik mensen er wel niet van overtuigen dat ik echt Lola heet. Even een voorbeeld, voor jullie vast hilarisch.
Once upon a time in de Coconut bar in Ibiza. De drie nona’s bevinden zich tussen een groep Engelse lads die het vrijgezellenfeest van hun beste not so goodlooking friend komen vieren. Wat wij niet wisten, toen wij de bar binnenstapte, dat wij de enige dames zouden zijn. Je voelt hem al aankomen. De ogen prikte in onze rug, waar ze ons al niet van voren aanstaarden. Het duurde niet lang, voordat er een groepje bij ons aanschoof. Geheel casual, proberend indruk te maken met grappige oneliners. Mijn zus was totaal niet onder de indruk van dit gezelschap en was alles behalve van plan om met de heren in contact te blijven. Ze wilde zelfs niet haar echte naam vertellen. Dus Sabine en Jori stelde zich voor als Nicole en Jenni. Spuit elf als ik ben, had dit natuurlijk niet door. Ik stelde mijzelf voor as I am, “ HI I am Lola” . Waarop de lad met een fietsenrek als een peuter antwoordde “no dear, now tell me your real name”. Waarop ik geheel vinnig antwoordde met “oh allright, sorry, it is Stella” . Wat blijkbaar geloofwaardiger was?
Ik herinner me zelfs een avondje waarop ik mij voordeed als Stella. Dit omdat er met grote letters op mijn Bydanie shirt stond Stella, London. Voor een jaar heeft iemand gedacht dat ik daadwerkelijk Stella heette en Lola enkel mijn nickname was.
No, het is daadwerkelijk Lola, de naam die ik nog vol trots en overgave in een telefoon heb getyped 2 weken terug. Iets wat ik normaal gesproken niet doe, omdat ik nogal old fashioned ben en vind dat de guy al het werk mag doen. Not so ever, kreeg ik de volgende dag van de beste dude een berichtje met de vraag waarom ik niet mijn echte naam wilde vertellen. Dude really?
Van het verhaal van Lola de Beer tot aan het afwasborstelmerk waar mijn tante naar vernoemd is, tot aan de spaanse voltalligheid van de naam Lola tot Dolores… roep ik iedere dag nog vrolijk mijn naam wanneer ik de telefoon aanneem. Soort van reminder to the World, it’s Lola, with a capital L.
